Już nie ma miejsca na poezję. Muzyka rozlewa się jak mleczna droga. Słyszę głosy, widzę oczy i obrazy: pisanie staje się autoterapią.

Jestże się, czyli raczej tylko bywa się?

Człowieku skazany na niepewność: obudź się i idź.

∞

drzewa

przyjaciołom

drzewa są niewidome

napisane brajlem

czasem słyszą więcej niż powinny

więc usychają

doktorzy lepszego dziś

upuszczają im bursztynowej krwi

przetaczają żywicę

i bezwstydnie wyrywają to

co w pośpiechu chowały pod korą

strzępy notatek

małe zwierzątka

całe światy

i jedną czarną mrówkę

z okruchem światła między szczękami

∞