Głodne dusze odchodzą głodne.

26.12.10

To jest mój milczący protest, bunt cichy jak step. Cisza jest silniejsza niż wszystkie dźwięki. Bo przeznaczeniem każdego hałasu jest wyczerpać się i zostać pochłoniętym przez ciszę. Dlatego będę milczał, tak jak Michał Anioł, gdy zobaczył własne, zniszczałe dzieło. Palce mam zimne, skute lodem jak korona świata. Nie ma kompromisów między białym i czarnym. Coś co jest czarne, nie może być dla kogoś białe, jak i biel nie może być komuś czernią. Jeśli komuś czerń jest bielą, to jest on obłąkańcem, bowiem pośród mroku będzie kroczył niby w glorii jasności, a złe będzie brał za dobre.

Rzeczywistość składa się z przeciwnych biegunów, jak magnes, kompleks Kobieta-Mężczyzna, jak kij o dwóch przeciwnych końcach, jak oś od minus- do plus-nieskończoności. Z tej perspektywy biel i czerń to dwie skrajne, przeciwne wartości tego samego pojęcia, z całą gamą kolorów pomiędzy sobą. Jak ciepło i zimno na termometrze, jak długość i krótkość na mierze. Jak hałas, który narasta z ciszy i cisza w którą przeradza się hałas pozostawiając nieraz coraz słabsze echo. Wedle tej miary nie ma znaczenia, która z wartości danego pojęcia jest wyższa, bogatsza, lepsza.

Siedzieli na ławce. Nagle jedno z nich wstało i zaczęło biec za znanym z widzenia przechodniem. Siedząca wciąż postać chciała krzyknąć, zatrzymać głosem, chwycić dłonią, ale coś zdusiło dźwięki w gardle, które zaciskało się duszone niewidzialną ręką. Siedzi tak po dziś dzień i z niepokojem ogląda przed sobą bieg w tę i z powrotem. Czasem poczęstuje szklanką wody, połamany ludzik z wiarą we wszystko.



23.12.10

Bóg

Odtworzone na szybie autobusu kwiaty
to lato bez tchu.
Chwytasz kłos - dłoń staje się kłosem.
Na nic ci rękawiczki z rodzicielskich żył i potu,
na nic płaszcz, czapka, buty.
Jestem im wdzięczny, to jasne,
ale zawsze szuka się jakiegoś ale
żeby napisać wiersz,
żeby napisać dzień,
zimę następną pomiędzy ostatnią a kolejną.

odtworzone na szybie kwiaty
ach te kwiaty
kocha nie kocha i inne cuda wianki z płatków
mrozu. Ani z lodu nie zerwiesz płatka, ani w dłoni nie
znajdziesz czucia. I jak tu głaskać po policzku
zmrożonym jak syberyjska ziemia?

Ale kwiaty, te kwiaty...
Bez względu na nich, na mnie i na ciebie,
bez względu na to czy świat umrze,
nawet bez względu na wszystko z wyjątkiem Jednego
(to zbyt ważne, by pomijać w rozważaniach),
bez względu na to
Ktoś te kwiaty tu  m u s i a ł  posadzić.

( linia 71 2.12.10 )


- - -


Płeć

Woda kapie rytmicznym stukotem
jak lokomotywa, pożar, albo
defilada totalitarnych czuć
wbijana dzieciom do główek młotem
Chłopczyku bij, a ty dziewczynko kuś.

To jest dychotomia odwieczna, choć
nie o papierosach. Równie dawno
to spisano. Już w Pierwszej Regule
naznaczono nas naiwnością boś
dała się skusić. Ja też bym uległ.

Jestem jak ten drewniany surowy
stół. Jak podłoga, głaz - rzeczą jawną.
Ty zaś bardziej skrzypce, wiolonczela,
włosy - ciepłe dźwięki rosną z głowy.
Ja - prosta i zimna karabela.

Jesteśmy terrorystami, wszyscy.
Niszczymy się nim serca nam skradną.
Dwa przeciwne bieguny tej wojny,
dwa bezkompromisy. Świat się zniszczy
sam, a my? My wciąż będziemy wolni.

Ten wiersz jest o miłosnej historii
w której rozumem ogień zawładnął.
Będziemy wciąż, choć wiatr zniszczy kości,
i będziemy swoją w wiecznej glorii
toczyć bitwę w gonitwie Jedności.

6.12.10



17.12.10

Oj coś leniwa mi się kiwa.

Gałązko Jabłoni
z nocy zimowych
nic mnie nie broni
prócz mowy.

Głogowa Gałązko
cała w czerwieni
policzków wstążką
rumienisz.

Choć mróz okiennice
oszronił w wiosnę.
to Cię nie widzę
radosnej.

Bo nie widzę wcale
skrytej daleko
i jeszcze dalej
za rzeką.

A dziś gdy tęsknoty
nieziemskie arie
mruczą jak koty
mam chandrę.