Głodne dusze odchodzą głodne.

7.12.09

pneuma

nie unikniesz tego co
nieuniknione przecież
Syrach powiedział dawno
księżyc będzie latarnią
obozową wojska na
wysokościach
ze starych skał i kurzu

nie unikniesz tego co
nieuniknione chociaż
wiesz co na ciebie czeka
lot stalowym ikarem
ale nie spadniesz w morze
gorzej
wylądujesz spokojnie

wiesz także że tam piekło
znaczy piękno a człowiek
drży na samym końcu
artykułów potrzeby
pierwszej bo powtarzalna
pamięć stali
zawiera wszystkich ludzi

zwłaszcza tych którzy bardzo
potrzebowali jego
miłosierdzia bo to im
odmówiono mogiły
za to że stali z wolą
ze stali
gdzieś pomiędzy tobą a

horyzontem tak jak ty
kiedy będą spadały
gwiazdy wtedy ktoś krzyknie
do schronu ukryjesz się
w lemniskacie betonu
wymiotując
całe swoje yin i yang

nie unikniesz tego co
nieuniknione chociaż
wiesz że pod obcym niebem
na obcym piachu przyjdzie
zmagać się z obcym bogiem
sobą
i opuszczonym światem



29.11.09

moja piosnka

pal licho osiem godzin życia za
dziękuję perłowe a sztuczne
za grosze
klejnoty władzy
serca małży

żeby chociaż uśmiech przejrzysty
przelotny jak mówią
w czasie dążący do zera
nie-constans

pal licho blaski
tęczowe bierności
diamentowe idee

żeby chociaż wszystek
ogniska żaru ciepła słońca
wypalił znamię
znak gorąca
skrzydlate słowo powstańców
hymn zachodzących orłów
białych kruków z wyboru i marginesu

spal licho ślepców
prześmiewców chleba powszedniego
faryzejski ruch ust doklejonych
do kraju tego gdzie
tęskno byłoby mi panie
za kruszyną przydrożnej wierzby
i medalem dziada na wiejskim nagrobku


- - -

Bezmiar mi ucieka. Choć z drugiej strony, prawdziwej siły, prawdziwej mocy nie widać, dlatego strzeżcie się płaczących gdy obnażają żelazną rękę. Niech już będzie za kilka lat, żebym mógł wreszcie powiedzieć jak te lata szybko minęły. Młodość ma swoje prawa, ale kodeks lat nastu jest dziurawy i zalany winem, jak mi się zdaje. Chciałbym kresy. Chciałbym spokój. Chciałbym brak czasu, w znaczeniu braku jego definicji, a nie braku jego już zdefiniowanego. Chciałbym zamieszkać gdzieś u wschodu, albo na stepach, albo w lesie, albo w górach. Albo na wyspie. Do czasu przejedzenia się, chciałbym spełnić islandzkie marzenia z kimś drugim, zamiast z osobą trzecią.
I czuję lekki niepokój na szyi, imaginując sobie oddech.



9.11.09

zawał miasta

parapety na
przedmieściach milczą
w deszczu

przecinając
główne aorty miasta
da się zauważyć
skrzepy rtęci
tłuszczu i blachy

spektakl refleksów
samopowtarzalny stan
przedzawałowy
miejskiej tkanki
w późnym wieku dnia i roku

zator świateł
na mokrym asfalcie
żółte i czerwone liście
mieszkające w karoseriach
mieszają blaski w huragany
jest wir
rdzawa iluzja
i nic nie ma na prawdę
oprócz chyba
tych wskazówek
dzielących tarczę świata na
autobus
i mnie


- - -

Przystanek linii 71 przy Zamku. Niedawno czekając tam, zauważyłem człowieka stojącego przy fontannie w Parku Mickiewicza. Wiatr był lekki, a człowiek stary. Do tego trochę zapuszczony, w jednej dłoni trzymał foliową torbę i dętkę do koła od roweru. Stał twarzą do tej fontanny. I stał. I ja też stałem i patrzyłem. A on stał wciąż nieruchomo. I w nim była magia. W takich sytuacjach jest bóg. Ten człowiek przypomniał mi o życiu w trybie slow. Mimo wszystko warto pieprznąć coś co 'koniecznie trzeba zrobić na wczoraj' i stanąć sobie przy fontannie, która strzela wodą na kilkanaście metrów w górę i poczuć jak drobne, niewidzialne kropelki orzeźwiają twarz.

Nadjechał 71, zasnąłem i zapomniałem o tym, że jestem zmęczony, że muszę pilnować plecaka, kiedy mam wysiąść, jak mam na imię. I o panu też i życiu w slow-mod też i o wszystkim. Sen to taka mała śmierć. Nic się nie wie, dopóki się człowiek nie obudzi. Dobrze byłoby spać cały czas. W pewnym układzie odniesienia, właśnie śpimy.



28.9.09

Świat zasad prostych runął.

Nie jesteś kosmosem. Jesteś częścią kosmosu. Pieprzonym roztoczem gdzieś w bezkresnej przestrzeni. Jesteś małym, maleńkim człowieczkiem. Spójrz na monitor. Jesteś większy od niego. Wszystkie twoje użyteczne przedmioty, długopisy, łyżeczki, notesy, są zaprojektowane w takiej skali, żebyś mógł łatwo ich używać, więc zwykle są małe, często mieszczą się w dłoni. Niektórym to nie wystarcza, więc budują sobie ogromne konstrukcje, bo mają dość maleńkich przedmiotów. Zmieniając skalę swoich przedmiotów, chcą zmienić swoją skalę. Chcą być wielcy jak te konstrukcje. Ziemia jest wielka, my jesteśmy mali. My mamy być użyteczni dla Ziemi, nie na odwrót. Mamy być użytecznym narzędziem w rękach kosmosu, bo w takiej skali nas zaprojektowano.
I to jest właśnie constans.

I dlatego nie widzę nic dobrego w definicyjnym systemie zachodniego społeczeństwa. Chyba mam zbyt bujną wyobraźnię i zbyt obrazowo funkcjonuje moja głowa, żeby móc się tutaj odnaleźć. Wolałbym iść na pole, step, łąkę, polanę i gonić cykady, niż iść gonić się ze szczurami gdziekolwiek. Temat rzeka, uformowany dawno, wciąż podejmowany i już nawet smak wody z tej rzeki spowszedniał. Ach, jakże się cieszę, że dane mi było choć chwilę w życiu wędrować. Krótka to chwila, ale wtedy przekroczyłem zwyczajny rodzaj poznania i byłem permanentnie wolny. A teraz?
Jak każdy Ikar spadłem na pysk.
Spaliłeś La Manche, Sancho.
Zerwałeś Kwiaty Zła.



19.9.09

Nokturn I

kończy się wcześniej niż zwykle
bo coś w środku nie działa
jakaś zębatka
bo w środku jeśli chodzi o zęby
to w snach owszem
wypadają
i pytam wtedy siebie
ubi sunt

zjawia się wcześniej niż zwykle
z lunarnym sierpem rżnie kłosy dnia
córa chaosu
pługiem rydwanu gotuje niebo i
sieje gwiazdy jakby
rzucała
        polarne siekacze
              trzonowce niedźwiedzia
                     kły zodiaków

cały naszyjnik kłów

światłu na dobranoc



8.9.09

Z Jacka Podsiadły:
Jeszcze przyjdzie tu po nas anioł z powietrzną trąbą.
Sprawi, że pewnego pięknego dnia wypierdolą nas z pracy.
Zabiorą nam mieszkania.
Odejdą od nas żony.
Będą się dziać rzeczy straszne.
I znów staniemy się wolni.


Jedna z chwil, w których powinienem wziąć tobołek i wyjść. Znów potrzebuję sobie zrobić czystkę, jak w górach. Ludzie na mnie źle działają. Zbyt często się chowam, a później zapominam gdzie, i muszę od nowa szukać. Wolności, powolności i się.
Przewróciłem się o belkę we własnym oku.



jabłko

Sny mamy na ogół normalne.
śpimy zimowo,
spokojnie.

Nieraz budzę się,
kiedy przychodzisz,
przychodzi najwyższy czas
i nie ma już czasu.

Rachunki wiszą wszędzie:
gaz, woda, sumienie, prąd.
I trzeba zapłacić.

Odarci z przecinków i kropek wyliczamy
sobie wszystko, co do jednego żebra.

Kochanie, a smakowało Ci jabłko?



25.8.09

całopalenie

mogę dać wszystko
bo nie mam nic
prócz światła

mogę ciszę
bo świat to hałas
i nawet teraz jakaś
bomba wybucha za oknem

mogę wiatr
bo jest sprawiedliwym
nauczycielem pokory dachów i lasów

mogę to miejsce
bo nie da się tu
dotrzeć ale można
schronić płomień świecy
(by zamieszkać)

mogę rozpalić ognisko
bo mało prawdziwego światła
a przecież z jednej iskry wyrasta
pień ognia
gdy dwoje ogrodników uwierzy w nasiono

(Karpacz, lipiec 2009)





21.8.09

Księżyc i Kruki.
Śmierć.

Tylu ludzi dąży tylko do Niej, bo brak im wyobraźni, by dojść do wniosku, że to tylko moment między kolejnym życiem. Każdy koniec jest początkiem, wedle zasady 'jak na górze, tak na dole, jak na dole, tak i na górze.' Każdy koniec, grań, ostatek, jest tylko momentem na osi życia, po którym następuje jakaś inauguracja. Gdy kończy się zła chwila, zaczyna się dobra. Czy też, gdy zaczyna się dobra kończy się zła. Wyobraźmy sobie prostą naszego życia, ciąg przyczynowo skutkowy, a na nim małe fragmenty. Powiedzmy - tracimy pracę. Jest to pewien koniec. Ale jest to też początek czegoś innego - zaczynamy szukać nowej - przykładowo. Kończymy edukację, tym samym zaczynając 'dorosłe' życie. (Tak, tak, człowiek uczy się całe życie, mam tu na myśli edukacje w znaczeniu 'prawnym'). I tak dalej. Rodzimy się, kończymy coś, co było przed narodzinami i zaczynamy życie. Umieramy, kończąc tym samym życie jakie znamy i zaczynamy coś niepoznanego. Koniec jest nierozerwalnie związany z początkiem. Bez jednego drugie nie ma prawa istnieć. Jak ciepło i zimno. Jak głośno i cicho. Jak ciężko i lekko. Jak dobro i zło. Tak życie i śmierć.

Nie bez przyczyny Ozyrys był Panem nie tylko śmierci, ale i życia.

Oczywiście, przykładowo, w świadomości samurajów, śmierć była jednym z celów nie było większego honoru niż umrzeć dla władcy. Ludzie wschodu potrafili umierać, czyniąc śmierć piękną, pisząc przed śmiercią haiku na pożegnanie. Lub spisywali je wcześniej, uzupełniali, poprawiali przez całe życie, gdy się rozwijali i oczekiwali na 'koniec'.
Choć nasi kontynentalni nordyccy wojowie, też oswoili się z myślą o końcu, a śmierć w bitwie była najlepszym uwieńczeniem żywota.
Za wschodem przemawia stos, ukazany w Śmierci Sardanapala spod pędzla Eugene Delacroix [nie umiem tego odmienić]:


Śmierć fascynowała ludzi.
Kojarzy się z nocą.
A noc umie być piękna.

Ludzie boją się śmierci, boją się o Niej myśleć, co dopiero mówić.
Pewnie dawniej też tak było, a wymienione przypadki, to odosobnione wyjątki.
A może nie.
Tak czy inaczej wielu czeka nań i bez emocji twierdzi, że to ich cel, bo innego nie mają, z biegiem lat coraz bardziej pokorniejąc i zdając sobie sprawę, że to już niedługo, że to już bliżej niż dalej, że już niedługo pochłonie ich pustka.
Chyba trochę im współczuję.
Chyba trochę dążę do tego, by jak każe bushido, w każdej chwili być gotowym na przyjście. Więc nie marnujmy cennych chwil i starajmy się je przeżyć jak najpełniej, ze świadomością, że za kilka ruchów wskazówek, kto wie co się stanie.
Wystarczy się trochę oswoić z Nocą.
A Noc potrafi być piękna.
Cholernie.

Noc potrafi być piękna.
Noc jest rodzaju żeńskiego.



7.8.09

Dwa pełne dni wytchnienia przed plenerem, oczekiwanym przez rok. A ja nie mam ochoty malować. Tzn. mam, ale to coś jakby bardzo mglisty brak motywacji, trudno ująć.

Dawniej miałem zwyczaj opisywać bałagan na biurku. To bardzo dużo mówi o człowieku, zauważyłem. Jakąś 'terapię biurkową' można by opatentować, czy coś.
Ale nie tym razem.

Znalazłem lato w sierpniowym mocnym słońcu, takim co jeszcze nie zachodzi, ale już prawie, i wpada przez brudną szybę Państwowych Kolei. Znajduje się wciąż ponad wierzchołkami drzew, i wysoko ponad krzewem, ziołem i trawą, co mają zwyczaj rosnąć tam, gdzie czuć zapach torów (każdy kto latem, w upał stał na torach, zna ten charakterystyczny, poniekąd miły zapach). Tak, lato na plenerze będzie mogło być miłe. Na szlaku odkryłem Ducha Gór. Na wybrzeżu odkryłem Wszechświat. Co odkryję tym razem? Każdy coś odkrywa, ale mało kto sobie to uświadamia.
Trzeba się czasem zastanowić.

Luz Istnienia to taka tarcza na przykrości. Tarcza, ale nie klapka na oczy albo totalna ściana. Bo tarczą można się zasłonić, ale można spojrzeć ponad nią na przeciwnika. Luz Istnienia to również skóra twarda jak u nosorożca, która nie przejmuje się zadrapaniami i zachowuje chłodny dystans wystygłego kamienia, ale sama nie jest zimna. Wreszcie, to brak lęku oraz irracjonalnych odwrotów. Taka sobie mała pewność i sztuka zmierzania do przodu, przez chaszcze, kamienie, rzeki i wszystko co pojawia się po drodze.
Ale nigdy po trupach.

Wróciłem. Na chwilę. Na moment, by znów iść dalej. By być w Drodze. Poznawać Drogę. Iść Drogą. Podobno nie wolno oglądać się za siebie, bo to przynosi pecha. Nie wiem, jeszcze pecha w tej historii nie ma. Być w Drodze, to jednocześnie posiadanie celu, ale też osiąganie go w każdej chwili. Żyć chwilą obecną, z rozwagą, jak Indianin.
Czasu nie ma.

Notatki z niektórych dni i chwil są w papierze. Większości nie dało się zapisać. To dobrze, część musi pozostać we mnie, dla mnie. Podobno zgubiłem wiosnę gdzieś po drodze. Okazało się, że ja ją zwyczajnie przeoczyłem i to ona zgubiła mnie. Stanąłem wtedy obok ciągu przyczynowo skutkowego i sobie patrzyłem, jak to pędzi. A później chwyciłem się pierwszych liści i kwitnącego krzewu czegoś pachnącego, a wir mnie porwał. Chyba czas wyskoczyć. Tak jak zrobił to Warszawiak, w Następnym do Raju, u Hłaski. Zwolnij waść, bo ja wysiadam. Świat niech pędzi, ja posiedzę na ławce, albo na gałęzi. Za piękny jest, żeby go zbyć tylko dobrą zabawą. Pomalutku, w ciszy, może w milczeniu. Nie ma pośpiechu, gringo.
Tu chodzi o coś więcej...

W. Łysiak. Kielich, rozdział I:

"Połóż palce na moich zimnych wargach, a zrozumiesz bogactwo milczenia. Cisza jest główną poezją, świętem między ludźmi(...)reszta jest prozą niekompatybilnych kaprysów i niekoniecznych urojeń. Musisz zatem zrozumieć, że prawdziwa cisza ma brzmienie muzyczne, i powiem ci dlaczego: bo klucz do prawdziwej poezji to melodia słyszalna jak grzmot dzwonów. Każda prawdziwa poezja i każda prawdziwa cisza jest muzyką. Gdy nią nie jest - nie jest ani poezją, ani ciszą, lecz paplaniną i gwarem. Zgrzytając siekaczami kontestujesz bieżącą trywialność, miast trzymać zęby na smyczy i cichutko kontemplować niezwykłość."


Książkę, zwłaszcza pierwszy rozdział, który wprowadza niesamowity nastrój polecam wszystkim, chcącym na chwilę lub na zawsze wyrwać się ze szponów codzienności, która gdzieś tam głęboko bardzo ich męczy, choć boją się do tego przyznać, albo lękają się w ogóle coś z tym zrobić.
W życiu nurkuje się coraz głębiej, idzie coraz dalej, leci coraz wyżej. Tu nie ma ram w które można uderzyć głową, więc dlaczego sporo osób tkwi w miejscu? Albo wydaje im się, że podążają, choć tak naprawdę wcale się nie przemieszczają. To tło się rusza, oni stoją w miejscu. W jakiejś namiastce luksusu czy bogactwa. Choćby bardzo obfitej, to wciąż namiastce. Siedzą i aż się świecą od tego siedzenia, są jak posąg i jak posąg chcą być podziwiani przez otoczenie. Boją się krytyki, która jest katalizatorem rozwoju. Oni w ogóle chyba boją się rozwinąć siebie. Czasem tylko rozwiną skrzydła, żeby sobie pomachać. Bo ze skrzydłami jest się większym. Ale trzeba schować prędko, bo jeszcze je ktoś podetnie. Stoją. Nie idą. Nie szukają swojej ścieżki. Nie obchodzi ich prawda. A prawda zawsze jest dalej, głębiej i wyżej.

I wszyscy oni jednakowo boją się ciszy.
Boją się milczenia.
Boją się samotności.

Zawsze.



30.7.09


Wróciłem, spotkałem się z Człowiekiem, jutro w trasę, szukać siebie.
Wybrzeżem przed siebie.
Samotność i pokora.
Nadzieja i cierpliwość.
Tam gdzieś jest prawda.

Towarzyszą mi motyle.

Dla duszy i umysłu:

Bóg nie oczekuje podziękowań
za Słońce lub Ziemię,
ale za Kwiaty, które zaprawdę
nie przez oskubanie ujawniają nam
swoją piękność.
Nie zatrzymuj się jednak,
aby je rwać i przechowywać na później,
lecz idź naprzód
albowiem wzdłuż całej drogi
będziesz miał Kwiaty w rozkwicie.

I widz, że nie ma prawdy złej
ani Kwiatów nieczystych. Nawet ciemne chmury
stają się Kwiatami Nieba,
kiedy je słońce całuje.
Jest tylko prawda mała,
o słowach jasnych i przezroczystych,
niczym woda lśniąca w naczyniu
i Prawda Wielka,
o niezgłębionym milczeniu
jak ciemna woda oceanu.


Człowieku okryty pyłem martwych słów
Wykąp swą duszę w Milczeniu...

Rabindranath Tagore



20.7.09

Chilli z chwili, czyli esencja rwania kwiatów.

Właśnie wróciłem z porannego spaceru, i jestem w pełni pozytywnie nastrojony do wszechświata. Zbadałem wskaźnik emocji na przestrzeni wieczór-noc-świt-poranek i dochodzę do wniosku, że najlepiej spać w dzień budzić się popołudniu, wieczorem nastrojowo tworzyć, nocą czytać, świtem wyjść na powietrze, a rankiem puścić chill-out w wykonaniu Smolika. Przynajmniej najkorzystniej dla mnie.

Po 4oo wstałem od biurka, narzuciłem na siebie za duży sweter z kapturem, buty, do tego plecak z aparatem i ruszyłem, chowając do kieszeni klucze od działki, która znajduje się kilkaset metrów od bloku. Gdy tam dotarłem, było już jasno, choć połowę nieba zakrywały chmury. Druga połowa była jednak jasna, słońce zaczęło właśnie wschodzić. Usiadłem na ławce, pod jabłonką, zdjąłem buty i skarpetki i... Nie ma nic lepszego niż poranny spacer na boso po mokrej trawie.

Obmyłem nogi w wodzie z kranu działkowego, która, zawsze lodowata, przez ten spacer wydała mi się dziwnie ciepła. Po takim orzeźwieniu, założyłem buty i wdrapałem się na daszek małego budynku na działce. Widzieć cały świat z innej perspektywy niż zwykle, to ciekawe doświadczenie. Ku mojej uciesze ponad ten daszek wystają górne gałęzie drzew wiśni, z nieoberwanymi, a ciemnymi od słońca wielkimi owocami. Szkoda było, żeby się zmarnowały...

I zacząłem robić zdjęcia z daszku, aż nie skończył się film. Było trochę pomarańczowo, trochę czerwono, a najbardziej szaro. Przynajmniej zdążę wywołać przed wyjazdem w góry.
Zszedłem, z małymi problemami, ale w jednym kawałku. Zjadłem przygotowaną wcześniej kanapkę z serem. Zawinąłem w papier wiśnię i kawałek mięty, którą zerwałem spacerując po rosie. Była 5:30, gdy opuszczałem ogródki działkowe.

Dwa złote w kieszeni. Piekarnię otwierają o szóstej, wiec miałem pół godziny. No cóż. Spacer po wertepach! Osiedle wymarło, nie ma ludzi, tylko gdzieś daleko jakiś cień do pracy, albo z pracy. Coraz więcej tych cieni. The Album Leaf na słuchawkach, praktykowanie oddechu i uważności w myślach, uśmiech na twarzy. Ludzie wydają się tacy cudowni, gdy padają na nich pomarańczowe promienie wschodzącego słońca. A może wcale się nie wydają.

Właśnie. Słońce było widać, chmury się przesunęły a mi się skończył film. Dobiła szósta, gdy na powrót wstąpiłem na osiedle. Poprosiłem Panią w piekarni o 5 bułek.

Co dalej? Siedzę sobie i kończę jedną z nich. Z dżemem wiśniowym. I herbatę ze świeżo zerwanej mięty. I jest dobrze, choć prawdziwe szczęście jest jakieś trzysta kilometrów na północ. Ale, przecież nawet jak jest źle, to jest dobrze, czyż nie tak?

I nawet fakt, że przez trzy najbliższe dni nie będzie ciepłej wody mnie cieszy. Nie ma to jak zimny prysznic o poranku.



18.7.09

Nie wniosę do wszechświatowej biblioteki nic nowego, pisząc, że życie jest wędrówką. Zresztą, motyw ten obecny był w literaturze i innych przejawach sztuki oraz kultury zawsze (o czym wiedzą pewnie Ci, którzy przystąpili do tegorocznych testów gimnazjalnych). Dawniej istotnie, na wędrówce polegało życie - przenoszenie się z miejsca na miejsce, koczownictwo, nomadzi i tak dalej. Wyprawy wojenne, krucjaty, dżihady. Literatura daje nam mnóstwo przykładów, których nawet nie ma co przytaczać.
Wędrówka może mieć wiele znaczeń. Każdy wędruje dzień w dzień. Do pracy, do szkoły, po chleb, do znajomego. Po pokoju. Fizyczny wymiar wędrówki jest mało istotny, gdy pozostaje sam sobie. To znaczy, gdy nie jesteśmy świadomi drogi jaką przemierzamy.
Ważny jest również duchowy aspekt, który mnie osobiście bardziej interesuje. Nie wiem czy 'duchowy', to dobre słowo. Zbytnio się kojarzy z religią, łatwo zostać posądzonym o bycie co najmniej nawiedzonym. Niech więc będzie świadomy, bo w istocie o świadomość tu chodzi. Gdy zapytacie buddystę, czym jest buddyzm, wielce prawdopodobne, że odpowie 'Buddyzm jest Drogą', zaś większość kojarzy słowa "Ja jestem Drogą, Prawdą i Życiem". Coś w tym tkwi, jakiś szkopuł, czy diabeł, czy cośkolwiek innego.
kliknij i przycztaj tekst
Chodzi o to, by chodzić. By iść, a niekoniecznie dotrzeć. By zapomnieć o celu podróży, ale by czuć z każdym wdechem i wydechem drogę. By czuć chwilę. Za Horacym: "Chwytaj dzień, bo przecież nikt się nie dowie, jaką nam przyszłość zgotują bogowie..." Bądź dzisiaj, nie bądź jutro, inspiruj się wczoraj, by teraz było piękniejsze. Nie pytaj co przyniesie jutro, co zgotuje los, czy dotrzesz. Zapomnij, że kiedykolwiek masz dotrzeć, nie patrz na zegarek, nie pytaj o godzinę. Spójrz na słońce, na gwiazdy, na księżyc, na cień za sobą, tam jest tarcza ze wskazówkami. Idź poboczem, doświadcz wschodu, łanów zbóż. Trzymaj długi kłos trawy w ustach i uśmiechaj się, bo los sprzyja tym, co się uśmiechają do słońca. Podziwiaj przestrzeń, zapomnij o pracy, o szkole, o problemie. Ucieczka? Być może. Kto kiedyś nie marzył, tymi słowami, by pieprzyć wszystko, trzasnąć drzwiami i iść. Zwłaszcza w nocy, kiedy wychylając się z ósmego piętra czuć lipcową nostalgię zapachów zieleni, tęskniącą za majowym kwitnieniem bzu. Gdy noc jest ciepła, a słońce dopiero zaczyna myśleć, żeby rozjaśnić niebo.
Marzę, by na chwilę odrzucić świat bombardowania informacjami, cenami, okazjami, miliardem ludzi, kolorowymi pismami. By wyskoczyć, polecieć, wylądować, przekoziołkować na miękkiej polanie. Leżeć, poczuć zapach utraconej już wiosny, rozkoszując się aromatem letniego wieczora. Turlać się w trawie. Łapać chrabąszcze i wąchać z Nią bez. Zagadka do publiczności. Co to jest, co ja mam, a nazywa się rak i jest na literę B.



Zatrzymajmy się w pędzie nikt nie pamięta po co biegnie
Czy na pewno po szczęście czy sam bieg nie jest biegu sensem
Szukam sposobów by kiedyś polecieć jak Ikar
Na skrzydłach tej wolności
I jeśli mam jak on spaść to spadnę jak on
Ale szczęśliwy bo żyłem naprawdę

Eldo



24.5.09

Ostatni czas był nasączony wnikaniem w strukturę świata, we własną jaźń, poznawaniem siebie i otaczającej przestrzeni. Krótki był to czas, to prawda, ale stężenie poznawcze było bardzo wysokie, co zaowocowało... No właśnie. Czym konkretnym?

Świadomością? Uważnością? Koncentracją? Zapewne niczym ważnym w obliczu naszych czasów, niczym konkretnym, a najtrafniej, niczym uchwytnym, materialnym. Więc, jako że nie jest to coś, co można dotknąć, wycenić i wymienić na kapitał, dla większości z nas owocem moich rozważań jest nic.

Nic o nazwie spojrzenie na świat, jakaś mała zmiana pod wezwaniem rozwoju osobistego, progresja, wzrost mentalny. No tak, przecież to nic. Przecież to żadne, nie można tego zbadać doświadczalnie, w laboratorium, nie ma tego w katalogu Avonu, w reklamach przed seansem kinowym, w gazecie codziennej. Nie ma tego w podstawie programowej gimnazjum, ani w składzie McDonaldowych frytek, ani w zestawie promocyjnym Orange, ani w funkcjach iPoda, ani w Coco Chanel, ani u Armaniego, ani w paszczy Lacostowego aligatora. Więc jest to NIC.
A im ten wzrost, to swoiste 'nic' intensywniej postępuje, tym silniej utwierdzam się w przekonaniu, że wszystko jest względne, iluzoryczne, wyśnione, zależne od nas samych. Tak pod względem materialnym, jak i niefizycznym świat podlega naszym o nim wyobrażeniom, i jego wyimaginowane w naszym umyśle 'tu i teraz' jest w pełni kształtowane przez nas samych, nasz światopogląd, naszą 'czystą formę' zabrudzoną wpajanym nam od zawsze regułom, zasadom, pt. 'To jest drzewo, a to samochód.' Bo to drzewo, ten długopis, ta kartka, to tak naprawdę nie drzewo, długopis ani kartka. (To tak naprawdę poezja, jak to było w pewnym wierszu)

Wymienione przed chwilą frazy, to tylko nazwy tych bytów. Tych substancji, cząsteczek, atomów, leptonów, elementarnych fragmentów wszechświata. To budzi świadomość. Takie poczucie, że "o kurczę, ja jestem tylko workiem na mięso, metrem siedemdziesiąt skóry, kości, żył, tkanek. Neuronów. Mam w sobie ładunki elektryczne, pole magnetyczne, wydzielam wibracje, po przecież cząsteczki w moim ciele, budujące kwasy nukleinowe, komórki, w rezultacie tkanki i cały organizm, wciąż drgają. Ale jak to. Przecież mam parę oczu, którymi widzę drzewo, samochód, długopis i kartkę. Mam parę uszu, pozwalającą słyszeć mi szum drzew, zakończenia nerwowe, reagujące na chłodny wiatr, nos, którym wdycham zapach kwiatów, kubki smakowe, dzięki którym wiem co to znaczy cukier, a co znaczy sól. I inne cechy, pomocne w obsługiwaniu świata, kontaktowaniu się z nim, doznawaniu.

Siedząc w autobusie i będąc na granicy snu, naszła mnie rozkmina. Materia to cząsteczki, atomy o określonych cechach. Istnieje, niezaprzeczalnie, empirycznie możemy ją zbadać. Jednak nie widzimy jej samej. Doświadczamy jedynie jej obrazu, informacji o kolorze, kształcie, formie, przenoszonej za pomocą falo-cząstek/ promieniowania elektromagnetycznego/ optycznego na siatkówkę, plamkę żółtą, nerwem do mózgu gdzie odczuwamy, jako organizm lub świadomość, że przed nami znajduje się kawałek wszechświata, jakaś materia jakieś cząsteczki. Widzimy: żółtą poręcz, drzwi podłogę, plastik, metal, ludzi, skórę itd. Ale jeśli zamykamy oczy, to to znika, choć wiemy, że wciąż tam jest. Gdy zamykamy oczy, to promieniowanie wciąż istnieje, światło wciąż się przemieszcza, choć my tego nie widzimy, cały cykl zjawisk toczy się bez naszego udziału. Dopiero, gdy znów otwieramy oczy, bierzemy na nowo w nim udział.

Jak widzimy, świat i jego postrzeganie jest względne i ściśle zależne od nas.
A teraz wyobraźmy sobie, że nasze ciało - przyjmijmy - powłoka dla umysłu, nie posiada zakończeń nerwowych pozwalających dotykać, więc nie możemy dotknąć ani odczuć w ten sposób zimnej barierki. Mamy zamknięte oczy, nie możemy więc jej zobaczyć. Wyłączone wszystkie zmysły, nie pozwalają nam odebrać istoty żółtej barierki. Ale istniejemy, tak jak istnieje barierka, choć dla nas nie ma ona znaczenia, tak jak istnieją promieniowania. Swoją drogą, w formie ciekawostki - my odbieramy promieniowanie widzialne w określonym przedziale, a są przecież stworzenia, których percepcja opiera się na promieniowaniu podczerwonym, lub które słyszą za pomocą własnej szczęki.

No tak. Najłatwiej powiedzieć "pieprzysz głupoty, przecież to jasne". A teraz zamknij oczy. Coś zniknęło. Wyłącz muzykę. Znów coś umknęło. Skup się, nie myśl, wyrównaj oddech. Koncentruj się na nim, a przestaniesz odczuwać zimno i ciepło, zapach kwiatów przestaje mieć znaczenie. Nie ma bodźców. Ale jednak żyjesz, prawda? Choć świat zniknął, jesteś sam na sam z własną świadomością. Jesteś czystą esencją własnego bytu, bez ciała. Tylko zresetowana jaźń, sama. Sama pośród pustki. Zdolna do kreowania, do tworzenia. Nie zajęta bezsensownymi informacjami, jakże w tym momencie nieznaczącymi, jak np. 'co oni o mnie myślą', 'muszę dobrze wyglądać, dobrze wypaść!', 'jaka ona jest głupia, co ona sobie w ogóle myśli' itd. Tylko jaźń. Świadomość twórcza. Pomyśli 'przestrzeń' i stanie się przestrzeń. Przestrzeń, w której można wyznaczać sobie cele i poznawać świat, testować nowe możliwości, przestrzeń w której rodzą się idee pomysły, która programuje tą druga, podobno prawdziwszą przestrzeń, gdzie właśnie się znajdujemy. Tajemnica sukcesu.

A pewnie pierwszy lepszy fizyk kwantowy by mnie teraz zjadł jedną teorią.
A pewnie pierwszy lepszy ignorant by teraz opluł ten tekst i wybełkotał "bzdury".
A pewnie i tak nie potrafię trafnie przekazać tego, co chciałem, odczuwam niedosyt. Kiedyś będę kontynuował ten temat, bo jest on strasznie szeroki. Bo moi mili, świat nie jest tym, czym wydaje nam się, że jest. I my nie jesteśmy tym, czym wydaje nam się, że jesteśmy. Świat byłby zbyt prosty, bo w takim rozumowaniu, nie byłoby przyczyn ani skutków, tylko nihilistyczna egzystencja, wegetacja bez bliżej określonego celu. A wszystko ma przyczynę i skutek, dąży do określonego celu. Nawet wszechświat rozszerza się i kurczy.

I Tylko kilka miliardów ludzi nie ma pojęcia, po co ma mieć pojęcie.



18.5.09

ocaliłem chrząszcza

dziś odwiedziłem dziadka

RADUJ SIĘ SWĄ MŁODOŚCIĄ

to napis na płocie
tam niedaleko mieszka teraz dziadek

a dziadek to nie byle kto
ma własną lektykę
negrów
i nikt nie może mu przeszkadzać
zatrudnił nawet prywatnych wizażystów

upudrowali go i przyoblekli
w chitynowy pancerz
czarnego garnituru

wielu chciało zapytać dziadka
powiedzieć
dobry wieczór Panie Dziadku
jak się pan dziś miewa

ale dziadek chyba zajęty
nie wychylł się
ani z lektyki
ani zza marmurowych drzwi
nie podlewa kwiatów przed domem
nie przygryza listków
na spacery nie chodzi


synku
co tam idzie po ścianie
to czarne
zabij to

nie mamo
niech sobie chodzi

- - -

Napis na płocie autentyk. Dwie ostatnie strofy z życia. Teraz jak to czytam, to mi się kurczę kojarzy z 'panem od przyrody' Herberta. Zbiegają mi się rzeczy, frazy, myśli i zdarzenia. Zbiegają się w dziwne okoliczności, które kończą ten dzień jako początek maratonu po złoto w wyścigu szczurów, czyli byle do końca maja. Czas iść spać, bo jest zimno i wieje wiatr. I szumią brzozy. Tak jak wtedy, nad Jankiem. Choć teraz szumią pode mną, bo osiem pięter niżej rośnie jedna, którą widzę z okna.
Naprawdę.



15.5.09

Ktoś próbuje spać

I

Są puste miejsca
Spalone ziemie
nie mniej żywe niż dżungla

Są wielkie przestrzenie
Oceany stepów
rozległe niczym przestrzeń życiowa Bombaju

Są poparzone punkty
Kratery wulkanów
ziejące ciepłem islandzkich brzegów

II

Są też jeziora
skute zimnem
jak nocna schodowa klatka

III

ktoś leży na klatce
ktoś leży na jeziorze
beton chłodny jak lód
lód chłodny jak beton

światło nad schodami ledwie się tli
udaje że jest
da sie dostrzec ten fałsz
światło na tafli jest prawdziwe
nie stwarza pozorów

betonowa noc
prawie świt
na lodzie zachodzi słońce
i rodzi się światło

ziemia jest twarda
schody są zimne
ktoś wtula się w narożnik
zasypia
i być może śni o jeziorze
śpiąc na tej klatce

w klatce


- - -


A być może w ogóle nie mógłby zasnąć. Schyłek wiosny oznacza początek lata, a tu się kręcą wszystko roku pory. Chciałbym umieć oddać wiernie śnieg i niebo. Zrobić biel, z kolorów. W farbach i w przenośni też.
Ciągły brak dłuższego momentu, żeby odetchnąć. Jeśli tak ma wyglądać przyszłość, to ja wynajdę machinę czasu (inną niż zuruck denken) i sobie ten czas spowolnię, albo cofnę. Albo pewnego dnia nie wytrzymam i nie zrobię tego co do zrobienia mam. Odczuwam silną potrzebę odszukania harmonii. Odzyskania harmonii?



9.5.09

Bursztyn koloru błąd

Miałem skrzydła sama widziałaś
(sama chciałaś widzieć)
nie z piór jak Ci się wydawało
ale z owadów

Bo musisz wiedzieć:
Mali chłopcy wyrywają skrzydełka komarom
przeklinają i chcą być idolami

Bo musisz wiedzieć:
Małe dziewczynki mówią że mają blizny w sercu
jak chłopcy na kolanach i rękach

Bo musisz wiedzieć:
Małe dziewczynki chcą się śmiać, bawić i tańczyć
Choć już zgubiły warkoczyki i zielone wstążki

Zbieram skamieliny i bursztyny
mam jedną w okolicy płuc
(zimą znalazłem)
i jeden złoty z moskitem

ale ten moskit nie ma skrzydeł


- - -


Kradnę czas a on mnie i czuję się strasznie wyzuty z siebie. Nie mam ukojenia, nie mam spokoju, nie mam lekarstwa na ten bieg baranów do rzeźni. To co leczyło teraz nuży i jest to przeklęte. Albo po prostu brak motywacji.
Koniec. Biorę się za rysowanie Kopernika. Niech będzie pokój.



24.4.09

Inspiracja:

Ballada o trąbiącym poecie

Mówią, że była panienka,
co miała na imię Ina.
Gdy chciała powiedzieć: "kocham",
mówiła: "kokaina".

Miała niebieską wstążkę
i niebieskiego kota.
Kot wąchał "kokainę",
a Ina wąchała „kota".

A był jeszcze jeden poeta,
co chodził na koturnach;
jak się urżnął, to zwykle mówił:
- Moja muza jest górna i chmurna.

Panienka ma oczy zielone,
jak najzieleńsza trawa.
Poeta cierpi na nerki
i nosi czarny krawat.

Kochał poeta panienkę,
panienkę imieniem Ina;
mówił: - Powiedz mi: "kocham",
a ona: - Kokaina.

Wieszcz mówił: - Jako łódź złota,
ciągniona przez gołębie,
jesteś. A potem w nocy
długo trąbił alembik.

I raz, a było wieczorem,
rzekł pisarz: - Nie bądź westalką,
a zresztą do twarzy ci będzie
na czarnym katafalku.

I zabił poeta panienkę
w zachodu amarantach,
i zabił ogromnym nożem
na tle obrazu Rembrandta.

Krajały niebo pioruny,
jak okrwawione noże.
Poeta uciął głowę
i wbił na długi rożen;

i smażył głowę panienki,
i zrobił twarz goryla.
Och, to było straszne!
coś, niby nekrofilia.

(Kondukty kotów niebieskich
szły w średniowieczny tan.
A potem był świt bolesny
koloru bleu mourant.)

Konstanty Ildefons Gałczyński
"Cyrulik Warszawski" 1930 nr 2

W wersji muzycznej na projekcie "Poeci" spod szyldu White Housu.
Chwilami wręcz sie zbiega ten wiersz. Bardzo plastyczne zestawienia.



9.4.09

polecam - http://garsc-drobnych.blogspot.com/

Wciąż uciekamy.
Konstanty Ildefons Gałczyński


Wciąż uciekamy. Z miasta do miasta.
Inteligenci.
Tęskniąca nacja. Ginąca klasa.
Mali, zmarznięci.

Milionem rodzin. Z gramofonami.
Z kraju do kraju.
- Powiedzcie, gdzie jest wasza ojczyzna?
Wciąż nas pytają.

A my nie wiemy; a my płaczemy,
jak woda morska.
Pod sztuczną palmą listy piszemy
na brudnych dworcach.


- - -

Mam wrażenie za każdym razem, że tam miast gramofonów są grafomani.



1.4.09

Wszyscy kochamy Friedricha za jego malarstwo. Ale dziś uwielbienie powinno być tym głębsze, że stawiać go na piedestale to mało. Jeden cytat:

"Muszę całkowicie oddać się otaczającej mnie przyrodzie. Zespolić z moimi chmurami i skałami, aby udało mi się pozostać tym, kim jestem. Potrzebuję przyrody by porozumiewać się dzięki niej z Bogiem."

Amen.



13.3.09

uf

umęczon

niespanie
śnieżenie
uczeniesię
winogrona
tytoń
dym
kofeina
glukoza
tworzenie
herbata

lustro
i twarz jak szmata
człowiek-szmata

---

Czujesz że żyjesz, bo nie masz czasu się zastanawiać i myśleć.
Mam chrypę, zapchane zatoki i pianino w uszach.
I całą noc na malowanie.
Pieprzony karton.



28.1.09

Krzyk. Wrzask. Wołaj, nie pisz po piasku, ni wodzie. Nie wypowiadaj myśli na wietrze, bo zwieją je zawieje i zawieją nimi tam gdzie zawilce się wiją. Unieś się ponad wiatr, ponad błyskawicy znak. Inaczej czy tak, żaden z diabłem pakt, żaden cyrograf ni podpis, choćby własną krwią parafka, na nic zda się w życiu. Bóg skończył żywot, siedzi w głowach jak embrion, odłączony od respiratora matki. Diabeł opanował serca, jest zmyślony. Wytwór chorych głów, marne usprawiedliwienie ludzkich skłonności, nawyków i żądz. Życie to nie krzyż, życie to spocone skronie, spracowane dłonie, wcale nie od organicznej pracy na rzecz społeczeństwa. Bruzdy na twarzy, jak w ziemi. Blizny wyryte kamieniami, butelkami i stalą w ciele. To trochę szaleństwa, więcej psychopatii i ogrom ludzkiej apatii. To iniekcja jakiegoś panaceum podczas świtów i regeneracja duszy wieczorami jak ten. Trochę złotego środka doustnie porankami, żeby cały dzień był złoty. Wtedy jest szczęście. A co jak nie ma złotego środka? Wtedy można zaaplikować artyzm i być chorym, albo zadowolić się biernością w swoich poczynaniach i całkowitą nieświadomością swojego 'ja'. Jak kierować życiem? Tak jak ludźmi, wystarczy być pewnym tego co się mówi i robi. Trochę wiedzieć i logicznie myśleć, wyciągając wnioski. Mapa myśli? Życie, dwie strzałki, rozgałęzienie na miłość i sztukę. Wybór trudny, trudno pogodzić, trudniej zrozumieć, najtrudniej się rozdwoić. Ale można. Rozerwanie na czystość uczuć i brud ich niedoskonałego przedstawiania za pomocą formy.
Jara mnie to.

Można też puścić chillout albo jakąś trąbkę i się utopić we własnej głowie, wspomnieniach, albo jak ktoś ma trochę szczęścia to w oczach innej istoty, które pojawiają się jako obraz pod czaszką, gdy ogląda się najjaśniejszą gwiazdę. Albo jak się ma skrzydła. A później? Co na końcu? Najlepiej chyba zjeść kiwi i zasnąć. Bo przecież - 'czymże jest życie, jak nie cieniem snu'?
Idę robić herbatę i polski. Dobranoc.

A Sztuka jest brudna, jak zabłocone podeszwy butów i wcale nie jest piękna. Ale o tym jeszcze będzie. Kiedyś.