krótka forma jesienna

głód który
czasem
się nie najada

nie pokój
raczej wielki strych
co mym w sercu

to są dwa stany
które chciałbym potrafić
zmieścić w haiku




∞

przemiany

jeśli gdzieś pod lodowcem

wodę zamienia ktoś w wino

a wino zamienia się w ocet 

to wiem gdzie mnie szukać

powietrze wieczorem jest zimne

jeżdżę nocami i autobusami 

niezbywalny jak narzędzie

co je któryś z demiurgów

zostawił w brzuchu

- melodia zaszyta

o świcie widzisz mnie w rydwanie

a to wszystko nieprawda

bardziej karawan

albo karnawał

danse macabre

później 

w okolicy południa

w okolicy splotu

czujesz jak grzeję

i gdy już powietrze zrobi się zimne

i mgła zapada

w sen

wtedy nikt nie słucha

- mogę mówić jak 

bardzo nie umiem pisać 

o pięknie

∞

***

dziś płoną dachy
światłem wezwanym przez świt
i miejskie ptactwo




∞

***

o pewnym brzasku
nad rzeką leciały dwa
ostatnie ptaki




∞

* * *

z nieba spadł dziś bóg

w deszczu oczyścił miasto

już chyba jesień

∞

* * *

dziś zasnę w ciszy
żeby na nowo odkryć głos
po przebudzeniu




∞

pandora

to moja modlitwa o światło i trunek
nosisz mnie między jednym a drugim
żebrem jak włócznię

wiesz ja już nie jeżdżę do anny marii
zbyt wielu poetów zmarnowało życie w pociągach
wypowiadali się jakby nie było na daremno

sumienie moje jest bezcenne dostałem rachunek
nie miałem czym zapłacić więc schowane głęboko
traktuję jako skarb najwyższy
obsydianową kulkę
unoszę jak kielich
w górę serce

tam zamknięte przetrwa jeszcze kilka eonów
później historia powtórzy się
a gliniana beczka zmieni patronkę




∞

pauza

kiedy szedłem podziemnym przejściem na drugi koniec światła

do agarthy po odpowiedzi na pytania z gatunku tych zastygłych

nie przypuszczałem że będę odpowiadał za siebie

mniej niż zapisałem na palmowych liściach

módl się za moją duszę w cokolwiek wierzysz i w cokolwiek wierzę

nie ma dnia żebym nie żałował tych kilku kamieni i poetów

coś dziwnego dzieje się z moją skórą przy świetle

zakładam kaptur teraz będę milczał

∞

panie

że nadużywałem twojej krwi

wyrzucałem ciało na śmietnik

jestem człowiekiem też

zrozumiesz

przecież w donbasie

się dzieją takie rzeczy

że i mnie i tobie wstyd

a drugą naturą nie reagujesz

obaj wiemy

jedna natura pokryje to mchem

i zamieni w szlachetne kamienie

jedynie ludzki niesmak

że inni poza nami

nie rozumieją

a jednak ten niesmak

jakby małe gesty

historie pojedyncze

jakby to wszystko zdążyło

porosnąć już mchem

opowiedz swoją historię jeszcze raz

za razem abyśmy

bez przerwy mogli 

zatapiać się w bursztyn

∞