femme fatale

zdarza mi się mieć ją na jedną noc
czasami mam ją nawet po kilka razy
nigdy kiedy ja chcę zawsze kiedy ona
robi ze mną takie rzeczy że nawet teraz mi
wstyd

nie zostaje na śniadaniu
wychodzi kiedy zasypiam
jak periodyk albo jak dusza z ciała
nieraz jest nieobecna kiedy już całkiem w niej jestem
i czuję się spokojny

trudno przestać o niej myśleć
i trudno by się rano obudziła tuż obok
gdy się poznaliśmy nie mogłem uwierzyć
w to co się na jej temat wygaduje
ci co rozpowiadają kalumnie
nigdy z nią chyba nie rozmawiali

nigdy nikogo nie skrzywdziła
nawet mnie choć mogłoby się wydawać inaczej

nie opuścimy się tak czuję
nawet gdy przyjdzie przekroczyć bramę dantego
z nakazem porzucenia




∞

rzeka

jeszcze nigdy alejka
nad rzekę nie prowadziła
się tak lekkomyślnie
w dół

łatwo zgubić się o drogę
więc sypię okruszki szkła
w tym celu piłuję
duszę

idę ciemną ubitą ziemią
z nadzieją że żadne rajskie
ptaki nie zadziobią się
na zawsze




∞

litania

spadają chyba gwiazdy
z nieba anioły bez śniadania
walczą o dusze

chciałem ci powiedzieć że
rośnie tu takie drzewo cis
które może nas zabić
zabrać do świata korzeni

tymi czerwonymi kulkami
demony rzucają w ludzi
mądrzy jedzą tylko osnówkę
anioły nie jedzą wcale

nie mają ani chwili
spisują liczniki czasu
na straty

niemądrzy jedzą nasiona
liście robinii i drzazgi z krzyża

matko boska od zasypiania
matko boska od nocy i świtań
matko boska od czasu do czasu

w niebo mnie weź
z przęsła mostu




∞

u mnie dobrze

życie mi się układa
do snu




∞

zewnętrzność

zew
wnętrzności




∞

zryw

muszę iść
okraść sklep
taki z marzeniami
martwych ludzi

okraść własny sklep
święty ironii
módl się
za mną

tam są dusze w proszku
w tabakierkach
stać mnie było na nie
więcej niż jedną

święty święty
dlaczego zawodzisz
w tę noc




∞

golgota

nie potrzebuję spaceru

lasem wiosną wolnym krokiem

brakiem słów

brukiem sław

tylko kropli

gęstej jak smoła 

kropli

destylatu czy absolutu 

z płuc

niewiary w podmiot liryczny

jednego snu tego co

od dwudziestu jeden gram

lat 

przywykam do stanu stałego

materii chrystusowej jak pustynia

rodzę z siebie przez podział plechy

kolejne geniusze nowe imperia

stany zjednolicone

ogłaszam przedwyborczo

że idę po granicy i nie mogę spaść

na dno cyrku ani z lewej ani z prawej

ze mną mój kompan kompas

on nosi krzyż kierunkowy

nastawia kolejne stacje

na każdej sobie upadamy

a na ostatnich częstotliwościach

to już trudno wytrzymać

żeby się tak nie poukładać wreszcie

do grobu

∞

panie

ja go chcę zrozumieć
ale zrozumieć nienachalnie
tam jest dużo światła
w wierszach
i to nie jest światło biegunowe
powiedziałbym - ani czerwone ani zielone
tylko takie o
widmo wzruszeń




∞

tremor

zapytany zostałem
pozostałem
że czujesz i co

zgładziwszy się
po głowie ja na to
dzisiaj chodzą mi po niej
święte pamięci
zmarli i godzinki

oni pachną czymś innym
ani tabaką ani wojną
nie wiem co czuję

ani tych zmarłych nie znałem
może jednego może dwu
z jednym karmiłem kaczki
a z drugim już nie żyjemy

niedaleko odpływa
rzekę odgania wiosłem
w snach mi się zjawa
i zmusza do niewysypania się

zanika jak starówki
i przepaść

zaczekaj
zostaw
nie gaś




∞

szkoda słów

słowa mogą wyrządzić szkodę




∞

święci

on poszedł siedzieć

a ona wisi

nad głową

bo ją wkręcił

i się bezmyślnie lampi

w ten ekran

a żarówka 

nie świeci

nie świeci

tacy są dzisiaj
poeci

∞

imię kwiatu

niektóre dźwięki są chłodniejsze niż chodniki
wtedy pobudzam do życia sikorki i wróble
i wszystko wydaje się być na swoim miejscu

i inne zmysły działają mocniej niż zwykle
wtedy jestem tak osobisty jak poeci w latach '90
albo transcendentaliści mówię prosto i mocno

tak że nikogo to nie obchodzi prócz mnie i kilku
co myślą że to do nich i często mają rację
a ja wolałbym nie pamiętać tych kilku imion

wtedy krzycząca cisza w wietrze mówi do mnie
jesteś piękny i wielki i możesz wszystko
a ja jej nie wierzę nie ufam kocha nie kocham

bo jak mógłbym po wyrwaniu wszystkich płatków
mówić słowa wzniosłe to łodygi suchej i marnej
choć to ona zachwyca mnie więcej niż róże




∞

tabaka

dusza w proszku

o zapachu jedenastego

przykazania na temat pewnych rzeczy

znaleziona w kieszeni tabakierka

mały pokój z duszą w środku

z wojną na zewnątrz

jak jasny piach ze szlachetnego

dna oceanu w który wsiąkło

przez lata za dużo naszej krwi

surowa siena kolor bliski naturze

choć nie wiem czyjej bardziej

ma zapach i to jest zapach śmierci

ma zapach i on się roznosi 

w domu na granicy światów gdzie 

mieszkają myszy i obłąkani

∞